Krajowski Franciszek (poprzednie nazwisko Kraliček), (1861–1932), generał dywizji W. P. Syn Wacława Kralička i Katarzyny z domu Doleżal. Ur. 30 IX w Waleszynie (pow. Krumlów) na terenie Czech, ukończył 5 klas szkoły realnej, następnie Szkołę Kadetów w Łobzowie i rozpoczął służbę w armii austro-węgierskiej, uzyskując w r. 1884 stopień podporucznika. W r. 1888 został porucznikiem, w 1894 – kapitanem, w 1908 – majorem, w 1912 – podpułkownikiem. W początkach pierwszej wojny światowej K. dowodził 18 p. pospolitego ruszenia i 1 XI 1914 r. został mianowany pułkownikiem. Wraz ze swym pułkiem brał udział w obronie Przemyśla, a po kapitulacji twierdzy dostał się do niewoli rosyjskiej, w której przebywał do kwietnia 1918 r. Po powrocie otrzymał awans na generała majora (gen. brygady) i dowodził brygadą, a następnie 36 dyw. piechoty na froncie włoskim. Do armii polskiej przeszedł w listopadzie 1918 r. i wziął udział w pracach nad jej powstaniem i rozbudową. W marcu 1919 r. powierzono mu dowództwo brygady piechoty w 4 dyw. piechoty, a w grudniu t. r. dowództwo tzw. grupy generała Bonina (z wojsk Józefa Hallera), przemianowanej następnie w 18 dyw. piechoty, która działała wówczas na terenie byłej Galicji wschodniej, a w początkach kampanii 1920 r. wchodziła w skład 6 Armii. W czasie walk odwrotowych w lipcu 1920 r. K. brał udział w bitwie pod Brodami, a następnie wraz ze swą dywizją został przerzucony na północ w rejon Modlina i podporządkowany dowództwu 5 Armii gen. Władysława Sikorskiego. W ramach tej armii K. wziął udział w sierpniowych walkach nad Wisłą i Wkrą, a we wrześniu 1920 r. stanął na czele grupy operacyjnej jego imienia (w sile ok. trzech dywizji) działającej na Wołyniu i Polesiu. K. został odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Orderem Virtuti Militari V kl. oraz Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej; Mianowany generałem dywizji po zakończeniu wojny, od 25 IX 1921 r. był K. dowódcą Okręgu Korpusu nr IX w Brześciu i z tego stanowiska przeszedł 9 XI 1922 r. w stan spoczynku. Zmarł 22 XI 1932 r. w Brześciu nad Bugiem. Z żony z domu Janeczek miał syna Wielisława Bohdana.
Enc. Wojsk.; – Arciszewski F., Ostróg–Dubno–Brody, [b. m. i r.]; Biernacki M., Bitwa pod Równem, „Bellona” 1925; tenże, Działania armii konnej Budiennego w kampanii polsko-rosyjskiej, W. 1924; Księga chwały piechoty polskiej, W. 1937–9; Kutrzeba T., Wyprawa kijowska, W. 1937; Przybylski A., Wojna polska, [b. m. i r.) s. 208–20; Sikorski W., Nad Wisłą i Wkra, Lw.–W. 1928; – Cieplewicz M., Generałowie polscy w opinii J. Piłsudskiego, „Wojsk. Przegl. Hist.” 1966 nr 1 s. 316; – Centr. Arch. Wojsk. w W.: Akta personalne, Spis władz wojskowych 1918–1921, W. 1936 (mszp. powiel.).
Marian Zgórniak